Bu blogda uzun zamandır sizlerle paylaşmak istediğim bir iyilik hikayesi vardı.

Neredeyse 1 senedir aklımda, fırsat olmadı.

Bir damlaya damlaya göl olur hikayesi.

Bir “bir insan tek başına ne yapabilir ” hikayesi.

Bir kelebek etkisi hikayesi.

Bir umut hikayesi.

Kısmet bugüneymiş. Umuda ve iyiliğe en çok inanmak istediğimiz günlerden birine.

 

Herşey 2012’de bir Facebook mesajı ile başladı.

Liseden aynı dönem mezun olduğum bir arkadaşım, mezunların Facebook grubunda bir burs organizasyonu yapmaya başlamıştı.

Kalabalık bir dönemiz biz – şu an grup 670 kişi… Hepimize tek tek mesaj atıyor, haydi katılın, önemli olan hep beraber bir şey yapmak diyordu. Rakamlar küçüktü, tek başına versen bir işe yaramayacak rakamlardı. Arkadaşımız özellikle küçük rakamlar olsun, hep beraber neler yapabileceğimizi görün diyordu. Böylece daha fazla insan dahil olmaya başladı.

2011’de (ben dahil olmadan önce) tek çocuk okutarak başladı grup.

Sonra her sene artmaya başladı.

Geçen sene arkadaşımız bu organizasyonu başka bir güzellikle taçlandırdı – bizim dönemden vefat eden arkadaşlarımızın adına verilmeye başladı burslar.

Ve yine geçen sene TED tarafından yaygınlaştırılacak örnek proje seçildi…

Bu sene kaç kişi okutuyoruz biliyor musunuz?

16. Tam on altı öğrenci. 16 hayat. 16 denizyıldızı… 16 umut…

Adamın biri sahilde karaya vurmuş denizyıldızlarını eline alıp denize fırlatıyormuş.

Biri yaklaşmış yanına, “ne yapıyorsun dostum, burası denizyıldızı dolu, senin çaban ne işe yarar, ne fark eder ki?” demiş.

Adam elindeki denizyıldızına bakmış, “Bak, demiş, bu denizyıldızı için fark etti.”

Aşağıda seneden seneye grafikler var.

 

Bu bir umut hikayesi. İyiliğe inanma hikayesi. Arkasında mütevazi bir kahramanı var elbette. Sevgili Serhat İpek, yılmadan, durmadan, bu proje için çalışıp damlaya damlaya kocaman bir göl oluşturdu.

Yüreği güzel TED Ankara Koleji 1992 mezunu arkadaşlarım birer damla oldular bu göle…

Bana da sizi de iyiliğe inandırmak ve belki de “atsam ne değişecek?” dediğiniz bir adımı atarken aklınıza gelip yüreklendirecek bu hikayeyi aktarmak düştü.

 

Ben yazarken dinledim, belki siz de okurken dinlemek istersiniz: