Aşağıdaki kısacık videoyu Washington’da gün boyu otel ve kongre merkezi arasında mekik dokuyup katılımcıları taşıyan otobüslerden birinde çektim.

Bu videoda ne var yahu mu diyorsunuz?

Binen her yolcuya “günaydın” diye selam veren bir şoför var.

Üstelik bindiğim her otobüste gördüğüm aynıydı.

Hatta bundan bir önceki daha çarpıcıydı, video çekip paylaşmak o sırada aklıma geldi zaten. Bu videodaki gibi hep aynı cümleyi de söylemiyordu, arada “dikkat edin takılmayın”, “gününüz güzel geçsin” gibi cümleler de söylüyordu.

Bir de videoda göremediğiniz bir ayrıntı var: Tüm yolcular da gülümseyip selama karşılık veriyorlar.

Ya ben bunu anlayamıyorum işte. Çözemiyorum. Neden elin Amerikalısı ne maaş aldığına bakmadan işini keyifle yapabiliyor da bizde insanlar hep mutsuz? İstisnalar var elbette.

Neden çalışmak hep zoraki görülüyor? İş “yapmak zorunda olunan şey” oluyor da keyif alabildiğin, hayata anlam katabildiğin mecra olarak görülemiyor?

Neden orada günaydın diyen şoföre güzel cevap veriliyor da burada adam yerine konmuyor?

Nereden geliyor bu iç motivasyon?

Bu elindekine şükredebilme?

Üstelik şükür kelimesi bile onların dilinde yok 🙂