Bu sorunun cevabını bulmak için sizi öncelikle yuvaya, 4 yaş grubu sınıfına davet ediyorum.

Çocuklara çok sık oynatılan bir oyun vardır, sandalye kapmaca. Müzik açarsınız, müzik çaldığı sürece çocukların dans etmesini istersiniz, müzik bittiğinde sandalye kapmaları gereklidir ama sandalye sayısı çocuk sayısından hep bir adet azdır. 4 yaş çocukların çok içgüdüsel hareket ettikleri bir yaş, ve bu oyunu oynarlarken net bir şekilde şunu gözlemleyebiliyorsunuz: Erkek çocuklar müziği duyunca kendilerini müziğe kaptırırken, kız çocuklar sandalyelerin etrafından ayrılmıyorlar ve hatta aralarından dans etmeyenler bile çıkıyor.

Enteresan bir şekilde kadınlar erkeklere göre daha ‘dolambaçlı’ düşünebiliyorlar. Bunun nedenini yüzyıllardan beri erkeğin tartışmasız üstün “kabakuvvet”ine karşı durabilme içgüdüsüne bağlıyorum. Fiziken bu kadar zayıfken, nasıl söz dinletecek? Kavgadan nasıl galip ayrılacak? Bu olumsuz durum kadını farklı düşünmeye yöneltti diye düşünüyorum. Erkekle başa çıkabilme içgüdüsü kadının daha stratejik hamleler yapması gereksinimini doğurarak onun stratejik düşünme yeteneğinin gelişmesini sağladı. 

Farklı düşünceler gözetilerek alınan kararların doğru olma ihtimalinin, tek bir bakış açısı doğrultusunda verilen kararlara göre daha yüksek olduğunda hemfikiriz değil mi? Bu açıdan baktığınızda kadın ve erkeğin eşit temsil edildiği, ve eşit de söz hakkının olduğu tepe yönetimlerin başarısının öngörülebilir olduğu aşikar. McKinsey’in raporları* da bu başarıyı kanıtlar nitelikte. Dolayısıyla kadınları “cam tavan” ile yükselmekten alıkoyan şirketler aslında o cam tavanı kendi başarılarının önüne engel olarak koymuş oluyorlar…

* http://www.mckinsey.com/locations/paris/home/womenmatter.asp