Koçluk sertifika programını bitireli 1 yıldan fazla oldu. Koçluğun temeli kişinin değerlerini ve güçlü yönlerini çıkarıp, seçimlerini ve aksiyonlarını bu değer ve güçlü yönler ışığında şekillendirmek oluşturur. Programda biz de koç adayları olarak kendi değerlerimizle temasa geçmiş, güçlü yönlerimizin farkına varmıştık. Bugün elime program sırasında kendimle ilgili yazdığım notlar geçti. Yüzleşmelerim, farkındalıklarım, güçlü yönlerim… Elimdeki notları bir yabancı gibi okudum. Okudukça geçen sene beni şaşkınlığa sürükleyen soruyla tekrar başbaşa kaldım: Ne oluyordu da kendimizden bu kadar kopuyorduk? Güçlü yönlerimize güvenmek, onları hedeflerimize ulaşmak için kullanmak yerine başkalarının güçlü yönlerini kıskanmak veya kendi zayıflıklarımızla boğulmak gibi kum fırtınalarına yakalanıyorduk?

Şu an yüzünde alaycı bir ifade oluşan bazı okurlar olabilir. İnsan nasıl güçlü yönlerini bilmezmiş diye dudak bükenler olabilir. Henüz koçluk yaptığım kişilerden hiçbirinin ilk seanslarda güçlü yönünü söylediğimde güzellikle kabullendiğini görmedim desem şaşırır mıydınız? Biz takdir sevmeyen bir kültürüz, dolayısıyla kendimizi de takdir etmeyi pek bilmeyiz. Biri üzerimizdeki elbiseyi beğense ‘ay ucuzluktan’ deriz, biri bir yönümüzü övse ya ‘estağfurullah’ ya ‘o senin güzel görüşün’ deriz, yani yok canım iyi değilim ben sana öyle geliyor 🙂 

Elime Moleskine defterimi ve en sevdiğim yerden aldığım en güzel yazan kalemimi aldım (kalem ve kağıdın büyüsüne kapılmak diye birşey var sevgili klavye).

Kum fırtınasını dindirip görüntüyü netleştirmek ve görüş mesafesini arttırmak için ideal bir zaman.

Sorularımı arka arkaya sıraladım:

Geçtiğimiz sene eski senelere göre neleri iyi yaptım?
Neleri daha iyi yaparak güçlü kasım haline getirdim?
Bu bana ne sağladı?

Neler benim eskiden beri güçlü yönlerim?
Yıllardır en zorlayıcı anlarda beni kurtaran güçlü kaslarım?
Bu kaslarım bana ne sağlıyor?

Uzun uzun yazdım. İç sesimin tüm sabotajlarına rağmen yazdım. ‘Amma da abarttın’, ‘amaaan herkes öyledir’, ‘yok artık’ diyen sesi giderek cılızlaştı. Bir süre sonra mutlak bir sessizlikte kendimle bağlantıdaydım, bu sene iyi yaptıklarımı, geliştirdiğim yönlerimi, kazanımlarımı bir bir listeledim.

Sonra arkama yaslanıp keyifle gülümsedim. Senenin 364 günü kendimi eleştirip eksikler buluyorum, yerden yere vuruyorum, bir günü ne kadar özel biri olduğumu tanımlamaya ayırmışım çok mu?

Steven Covey 7. alışkanlık: Baltayı bile

Yazdıklarımı tekrar okudum. Evet daha gidecek çok yol olabilir, zaten o yolları da işte bu güçlü yönlerim sayesinde gideceğim. Alet çantamın içinde neler olduğunu bilirsem gerektiğinde çantadan doğru aleti çıkarabilirim dedim kendi kendime. 

Sonra baktım aylardan Ocak. Bir şekilde pek çoğumuz için geçen seneyle hesaplaşma, gelecek seneyi planlama zamanı. Bloğuma da yazayım dedim.

Sevgili okuyucu, kendine birkaç saat ayırıp bu soruları sor. Pişman olmayacaksın. Fayda görmezsen bana yaz bak bir daha bu konudan bahsetmem 🙂

Sevgili yönetici, bu soruları performans görüşmene katıver. Senin ona sadece hatalarını söyleyeceğini zanneden çalışanını şaşırtıver. Hem onu kendi güçlü yönleri ve ilerlemesini sorgulatmış ve farkettirmiş olursun, hem de sen farkedersin. Sakın farkındayım deme. Dene, farkında olduklarının çok daha fazlası olduğunu göreceksin. Ha karşındaki hiçbirşeyi daha iyi yapmadıysa, bunu kendisine buldurmuş olursun, daha ne olsun?

Performansı güçlü yönlere odaklanarak yapmanın faydaları ve güçlü yönleri çıkarmanın başka bir yöntemi için: