Hayatın giderek zorlaşıyor dostum.

Sen işyerinde ‘büyürken’, performans görüşmesi dedin mi gerilir beklerdin. Görüşmede ‘amirin’ sana hatalarını sıralar, görüşmenin bir yerinde kulakların uğuldamaya başlar, sonunda da midende bir yumruk ‘teşekkür ederekten’ İzmir marşıyla odadan çıkardın.

Çok kızdığın olurdu, ama renk vermezdin. Amirindi o, elbet bir bildiği vardı. Bazen anlardın o ‘bildiği’ neymiş, ve kendini zorlar değişirdin. Bazen de hiç anlamazdın. Ama soramazdın da. Her sene aynı teraneyi dinler, bir süre sonra bağışıklık kazanırdın. Midene artık işlemezdi.

Hayat da böööyle geçer giderdi.

Peki şimdi? Anne babasının bile bilgisini-kariyerini-deneyimini küçük gören bir ‘senden farklı’ insanlardan oluşan bir ekibi yönetiyorsun.

Sene sonu geliyor, yani performans görüşmesi zamanı. Sana yapılanları (doğal olarak) örnek alarak görüşmeye hazırlanıp, çalışanlarınla görüşmelere başlıyorsun.

Ama o da ne? İşler hiç de aynı gitmiyor.

Derin bir iç çektiğini duyar gibiyim.

İşler gittikçe zorlanıyor dostum. Artık biliyoruz ki kimse
– kendi istemeden değişmiyor
– yönetici dedi diye söylenenleri doğru kabul etmiyor
– yöneticinin söylediklerinin ‘neden-niçin-nasıl’ını sorgulamadan aklına yatmıyor
– aklına yatmadan davranışına yansıtmıyor
– yol göstermeden yakanı bırakmıyor

Sözcükler bile değişti dostum. Amir yok yönetici var. Personel yok çalışan var. Yönetmek yok liderlik var. Geribildirim diye bir kelime var artık. Üstelik geribildirim çift taraflı. Senin ‘ne haddime’ deyip aklından bile geçirmediklerini, onlar ‘geribildirim veriyorum’ diye söyleyiveriyorlar.

Sadece söyleseler iyi, değişmeni bekliyorlar.

Sen de hiç görmediğin yeni bir gerçeklikle başbaşa kalıyorsun:
hem çalışanlarını değişime ikna etmeli,
hem değişmelerine destek olmalı,
hem de kendin değişmelisin.

Biliyorum bazen havlu atasın geliyor dostum.

Bana ne yapıldı da benden bunlar bekleniyor diye kızıyorsun. Hani kayınvalide hesabı 🙂 ben çektim gelinim de çeksin dediler içgüdüsel olarak ve gelinlerin makus kaderi hiç değişmedi senelerce.

Ama havlu atmamalısın. Bu dünyada iyi yönetici altın değerinde dostum. Özellikle yaşlı Avrupa’da eski jenerasyon emekli olup iş hayatından çekilmek üzere. Yerlerine gelecek yeteneklerde eksiklikler var. Bilgi artık herkese açık. Ama o bilgiyi anlamlandırıp, teknik becerileri doğru yönlendirecek maestrolara ihtiyaç var.

Dayan yani dostum 🙂 Dayan ama durma. Geliştir kendini.

Gelişmek için önce farkında ol.

Hazır olunca da sor.

Performans görüşmesini yaparken, hazır karşındaki de senin-ekibin-kendinin performansına bu kadar odaklanmışken sor.

– senin bu hedefte daha iyi performans gösterebilmen için ne yapabilirdim?
– benim desteğime ihtiyacın olan bir alan var mı?
– benim yöneticiliğimle ilgili geribildirim verir misin?
– bu sene neyi iyi yaptık, neyi daha iyi yapabilirdik? Nasıl?
– bu ekibin daha verimli çalışmak için sence neye ihtiyacı var?
– sence yönetici olarak hangi yetkinliklerim iyi, hangilerini geliştirebilirim?
– bu sene neyi iyi yaptım, neyi daha iyi yapabilirdim?

Bak seni uyarayım dostum. Duydukların, beklediklerinden çoooook farklı olacak. Hazır olmalısın. No pain, no gain (acı yoksa başarı da yok). Duydukların seni bazen üzecek, bazen kızdıracak. Duygularını yaşamalısın evet, ancak duygularının dinlemene engel olmasına izin vermemelisin.

Senin kendi gerçekliğin farklı olsa da, karşındakinin algısını dinlemelisin, çünkü algı herşeydir. Sen karşındaki için kendi gerçekliğin değil onun algısından ibaretsin. Ve sormazsan, asla bilemeyeceksin…