New York Times’da geçen hafta yayınlanan bir yazı (http://nyti.ms/zIp8l9 ), grup çalışmasını iş hayatında gereğinden fazla kullanarak bireylerin yaratıcılığını öldürdüğünden bahsediyor. Yaratıcı kişilerin içedönük olduğuna dair araştırmaları da baz alan makalede, içedönük çalışanları takım çalışmasına ve mahremiyetlerini koruyamadıkları açık ofislere itilerek, yaratıcılıklarının engellendiğini anlatıyor. Çok beğendiğim bu makale uzun zamandır düşündüğüm “gerçekten herkes takım oyuncusu mu olmalı?” sorusunu tekrar aklıma getirdi.

Dünyada pek çok şirkete bakıyorsunuz, hepsinin çalışanlarından bekledikleri yetkinliklerin başında takım çalışması geliyor. Bu şirketlere girerken iyi bir takım arkadaşı olduğunuzu kanıtlamak için elinizden geleni yapıyorsunuz, çalışırken “takım arkadaşlığı”ndan beklenmeyecek “bireysellikte” veya “baskınlıkta” bir davranış gösterdiğinizde bunun geribildirimini alıyor ve düzeltiyorsunuz. Zaman geçiyor, yöneticiliğe aday olduğunuzda ise takım çalışmasına yatkın olmak adına törpülediğiniz baskınlık, fikrini inanarak savunma, gerektiğinde hızlı dolayısıyla takımın fikrine danışmadan karar verme gibi özellikleri gösteremediğiniz için bu sefer de liderlik özelliğinizin eksik olduğu söylenebiliyor.

Üstelik, fikrini inatla savunan bireyler, takım çalışmasına yatkın olmamakla etiketlendikleri için, bu makalede de bahsedildiği gibi bir süre sonra çıkıntı olmamak adına fikirlerini savunmaktan vazgeçmeye başlıyorlar. Bu da takım çalışmasının en büyük risklerinden biri olan groupthink’i, yani grubun ahenginin bozulmaması uğruna farklı fikirlerin söylenmeyerek konsensusa ulaşılması tehlikesini de kurumlara taşıyor.

Kurumların tüm çalışanlarından ortak beklediği bazı yetkinlikler ve değerler olması gerektiğine yürekten inanıyorum. Bunların başında iyi iletişim kurma yetkinliği geliyor. Nerede ve hangi pozisyonda çalışırsak çalışalım, iyi iletişim profesyonel hayatın olmazsa olmaz bir yetkinliği.  Ancak iş takım çalışmasına gelince aynı şeyi söyleyemiyorum. Hepimiz iyi takım oyuncusu mu olmalıyız gerçekten? İçe dönük ama bireysel olarak çok iyi analizler yapabilen, DİSC-Insights gibi envanterlerde mavi renk ile tanımlanan, rasyonel bireyleri neden takım çalışması için zorlamak yerine onları kendi dünyalarında bırakıp, sadece kendi dünyalarında kalarak başarabilecekleri işler vermiyoruz? Neden tüm çalışanlardan birer fotokopi yaratmaya çalışıyoruz? Tüm çalışanları aynı prototipe dönüştürüp sonra farklılıklara saygı duymaktan, farklılıkların getireceği zenginlikten bahsediyoruz? Baskın karakterleri  lider olarak yetiştirmek yerine neden takım çalışması yolunda bu özelliklerini törpülüyoruz? Neden takım çalışmasına olan sarsılmaz inancımız yüzünden aşırı demokratik ve bir türlü sonuca ulaşamayan, karara bağlanamayan toplantılar yapıyoruz? Evet, bu makaleye katılıyor ve ekliyorum, “teamwork overrated – takım çalışmasını abartıyoruz”!